projekt 30-lecie Galerii Wschodniej
dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego.
organizator: Fundacja In Search Of...
współpraca
współpraca
członkowie stowarzyszenia:
Justyna Aulak
Artur Chrzanowski
Alicja Cichowicz
Jerzy Grzegorski
Łukasz Guzek
Adam Klimczak
Tomasz Komorowski
Anka Leśniak
Aurelia Mandziuk
Izabela Robakowska / Smutne Kobiety
Józef Robakowski
Katarzyna Ruszkowska
Norbert Trzeciak
oraz zaproszeni goście:
Maciej Bohdanowicz
Graźyna Brylewska
Aleksandra Chciuk
Izabela Łapińska
Anna Orlikowska
Wiktor Polak
Joanna Szumacher / Smutne Kobiety
Jan Wasiński
ORSZAK
akcja artystyczna, Galeria Wschodnia, Galeria Manhattan, 7 marca 2014 r.
Początek akcji, godz.16.00, Galeria Wschodnia.
Wydarzenie będzie kontynuowane w Galerii Manhattan od godz. 17
OCZEKIWANIE
instalacja
Starość jest etapem życia ostatnim i jako takiej towarzyszą jej przeróżne emocje. Wiemy, że jeżeli coś dobrego się kończy, a życie ludzkie jest jak wiadomo dobrem najwyższym, odczuwamy przede wszystkim smutek. Pojawia się także żal, nostalgia za przeszłością, dochodzi zazwyczaj lęk przed niewiadomym, a często towarzyszy temu wszystkiemu cierpienie ciała i umysłu. Wszystkie te emocje mają odcień szary a nawet ponury, nie dziwi zatem fakt, że o starości publicznie mówi się rzadko. Dziennikarze, pisarze, filmowcy, artyści sporadycznie zajmują się problemami wieku sędziwego. Zwłaszcza współczesne media nastawione na sensację i zabawę pomijają ten temat niemal całkowicie.
Jednak współczesna sztuka wizualna głosem kilku artystów podjęła dyskurs społeczny w tej nieuniknionej przecież dla nas wszystkich sprawie. Kilka lat temu dołączyła do nich Dorota Świdzińska. Swój multimedialny projekt rozpoczęła w 2009 r. pracą wideo Sąsiadki i w całości poświęciła go schyłkowi życia kobiety. Kolejna odsłona tego wieloletniego projektu nosi tytuł Orszak. Trzonem wydarzenia będzie przemarsz artystki ulicą Piotrkowską w Łodzi wraz z grupą kilkudziesięciu dziewcząt w wieku szkolnym niosących nad głowami sztandary w formie prześcieradeł z wizerunkami postaci sędziwych staruszek sfotografowanych w towarzystwie płaszczy swoich dawno nieżyjących mężów. Kobiecy pochód wyrusza z siedziby Galerii Wschodniej, gdzie ściany w całości pokryte są drżącą ręką zapisanymi marzeniami wiekowych staruszek. Tej ścianie ostatnich życzeń towarzyszy wideoklip z 2011 r., aria Jontka z opery Halka Moniuszki ilustrowana spracowanymi dłońmi zajętymi niekończącymi się domowymi czynnościami. Instalacja nosi tytuł Oczekiwanie. Po przebyciu głównej arterii miasta Łodzi orszak dociera do celu. Przybywa do Galerii Manhattan, gdzie Dorota Świdzińska wraz z dziewczętami zdejmują z drzewców babcie na prześcieradłach i rozwieszają na bieliźnianych sznurach na podobieństwo suszącej się po praniu pościeli. Nad czynnościami rozwieszania prześcieradeł unosi się monolog najstarszej mieszkanki Osiedla Bema w Białymstoku – film dvd Sąsiadki, w którym pod oknem w bloku zamieszkałym przez artystkę po betonowej uliczce osiedla wędrują jego sędziwe mieszkanki. Tam i z powrotem, odbywają swoją odwieczną wędrówkę. Praca Sąsiadki jest zarazem hołdem złożonym przez artystkę mistrzowi sztuki wideo Józefowi Robakowskiemu.
Całą akcję na Piotrkowskiej wraz z ekspozycjami w galeriach Dorota Świdzińska zatytułowała Orszak. To wiele mówiący, wieloznaczny symbol, który w metaforyczny sposób i w syntetycznej formie opisuje nasze często długie, bogate w wydarzenia i zakręty, a z drugiej strony krótkie jak spacer życie. Samo miasto Łódź odgrywa w wydarzeniu Doroty Świdzińskiej specjalną, metaforyczną rolę. W starożytnej Grecji mitologiczny bóg Charon umożliwiał duszom przeprawę łodzią przez Styks do królestwa cieni.
Zbyszek Świdziński
kurator projektu
Wystawa laureatów nagrody Galerii Wschodniej
XXX Konkursu im. Władysława Strzemińskiego
Sztuki Piękne 2013
Wystawa prezentująca projekty graficzne logotypu oraz plakatów do pierwszych wystaw w Galerii Wschodniej autorstwa Zbigniewa Zielińskiego.
Galeria Wschodnia i goście: Karolina Breguła, Janek Simon, Marcin Polak, Józef Robakowski, Tomasz Szerszeń i Ewa Zarzycka
analiza modelu ekonomicznego i instytucjonalnego: Mikołaj Iwański
kurator: Daniel Muzyczuk
www
Trzydziestoletnią działalność Galerii Wschodniej można by zapewne opowiedzieć na wiele sposobów. Jeśli wziąć pod uwagę fakt, że jest to jedna z najdłużej działających w Polsce galerii autorskich, to nasuwa się szereg pytań. Jakie jej cechy przesądziły o tej żywotności? Jaka strategia stoi za tym fenomenem? Czego ta historia jest nas w stanie w tym momencie nauczyć? Spójrzmy na galerię jako strukturę organiczną, która pod wpływem warunków społecznych i ekonomicznych, buduje własną tożsamość.
Galeria Wschodnia powstała w 1984 roku z inicjatywy Jerzego Grzegorskiego i Adama Klimczaka, którzy przejęli mieszkanie przy ulicy Wschodniej 29 od Trupy Arlekina i Pantalona prowadzonej przez Jarosława Orłowskiego, Piotra Bikonta i Wojciecha Czajkowskiego. To miejsce gdzie pierwotnie przecinały się różne formy twórczości, a na porządku dziennym były próby teatralne, sesje free jazzowe i działalność polityczna, stało się od połowy lat osiemdziesiątych ważnym punktem dla sztuki niezależnej. Galeria i jej twórcy byli również zaangażowani w ważne inicjatywy artystyczne odbywające się w Łodzi, takie jak kolejne Konstrukcje w Procesie, czy Muzeum Artystów. Wiodącymi w ramach jej programu formami artystycznymi były instalacje i performanse, co wyraźnie wskazuje na strategie skierowane na poszerzenie autonomii artysty. Galerie autorskie w końcu zakładano właśnie po to, aby całą władzę nad warunkami prezentacji sztuki oddać jej twórcom.
Ważna dla funkcjonowania Galerii Wschodniej jest również wspomniana w tytule kuchnia. Przestrzeń ta była i jest miejscem spotkań artystów, krytyków i gości galerii. Jest również symbolem środowiska, które uformowało za sprawą Wschodniej. Badania prowadzone od kuchni nie są więc siłą rzeczy jedynie rachunkiem zysków i strat. Oznaczają raczej punkt, w którym niepoddające się ilościowym reprezentacjom życie artystyczne ukazuje się jako skomplikowany system zależności towarzyskich, ekonomicznych i estetycznych.
Wystawa prezentuje bogatą dokumentację działalności galerii oraz jej prehistorii, która znajduje dopełnienie w badaniu ekonomicznych warunków jej działania i ich wpływu na formułę instytucjonalną i wybory estetyczne. Tą opowieść dopełniają prace artystów, którzy składając hołd determinacji założycieli galerii, komentują jednocześnie zaplecze ekonomiczne, społeczne oddziaływanie oraz miejsc, które zajmuje ta przestrzeń w polu sztuki.
Jerzy Grzegorski, Adam Klimczak.
Foto: Józef Robakowski, 1990
Jerzy Grzegorski, Adam Klimczak. Foto: Marcin Polak, 2014
Autor logotypu: Zbigniew Zieliński
kurator: Adam Klimczak, Monika Weychert-Waluszko
To wystawa pokazująca wybrane dokumenty polskich galerii autorskich w przestrzeniach prywatnych, które już nie istnieją, ale nadal są przypominane w kontekście współczesnych prób prezentacji w miejscach życia i działań artystów.
Tworzono je w różnych okresach, miejscach i środowiskach, ale zawsze prezentowały one aktualne nurty i tendencje, wzmocnione charyzmą indywidualności je tworzących. Zwykle istniały w sieci wzajemnej wymiany i międzynarodowych powiązań, w znaczący sposób uzupełniając instytucjonalne propozycje. Określały niezależność i odrębność całego ruchu artystycznego, zarówno awangardy lat 70. jak i undergroundowych działań w późniejszych dziesięcioleciach. Prywatne miejsca sztuki stanowiły i nadal stanowią unikalne w skali europejskiej przykłady prezentacji sztuki aktualnej, innej niż obowiązujące na międzynarodowym rynku i obecnym, bardziej już komercyjnym obiegu.
Prezentowane galerie to m.in.:
Galeria Ślad II, Galeria ArtForum, Galeria Czyszczenie Dywanów, Galeria na Piętrze, Galeria przy Piwnej, Galeria u Zochy, Strych, Biuro Poezji, Galeria QQ, Archiwum Myśli Współczesnej, Punkt Konsultacyjny.
Dyskusja poświęcona będzie zagadnieniom poruszanym na wystawie w Galerii Wschodniej. Zaproszeni goście to przede wszystkim przedstawiciele autorskich, niekomercyjnych galerii w Polsce.
Tryptyk Rodzinny/Na skraju ogrodu jest pracą szczególną, której części składowe dopiero razem, ustawione blisko siebie ujawniają żmudny pięcioletni proces zmiany jaka zachodzi w życiu i twórczości Igora Omuleckiego. Wraz z ciążą żony Darii przychodzi odkrycie, o którym artysta sam z początku niewiele może powiedzieć; więcej stara się pokazać. W otwierającym cyklu Lucy (2007-2009) na pierwszym planie odsłania zmieniające się ciało żony, ale to na drugim dochodzi do prawdziwych objawień. Wraz z małżonką stają w przedsionku nowej przestrzeni jaką otwiera oczekiwane dziecko. Nie znaczy to, że Tryptyk już z pierwszym zdjęciem staje się opowieścią wprost o rodzicielstwie, czy peanem na cześć nowego życia. Je należy traktować jako impuls do zaznaczanej przemiany, początek nowego widzenia. Wskazówką pozwalającą odgadnąć na co swój wzrok kieruje artysta jest dominująca zieleń, otaczająca nagą Darię – jak wcześniej Wenus – przyroda. Oddanie faunie i florze miejsca na kreowanych przez Omuleckiego obrazach stanowi regułę dla całego Tryptyku. Tym samym Lucy daje początek procesowi mierzenia się i wkomponowywania w odkrywany na nowo światem natury. Jedno ze zdjęć, ze śladami chemii, korodującej obraz, doskonale o tym przypomina. Imituje organiczną tkankę. Jednakże nie z przekory, tej w całej trylogii nie ma, a raczej w próbie przekroczenia współczesnego podziału na to, co produkowane i naturalne. Wkroczenie na skraj ogrodu natury dopełnia tytuł pierwszej serii. Lucy to imię szczególne dla historii człowieka. Nosiła je "pramatka ludzkości", której szkielet odnaleziono w Etiopii. Odwołanie do dalekiego przodka określa czas jaki panuje w tej nowej przestrzeni. Nie dzieli go racjonalistyczne taktowanie na przeszłość, teraźniejszość i przyszłość, tylko pozostawanie, trwanie i przekazywanie. Zgodnie z ludową mądrością: w przyrodzie nic nie ginie. Lucy jest ciągle obecna, w sferze instynktów, snów i obaw. Omulecki eksploruje również te obszary: lęki kryją się w gąszczach, błyskach i maskach.[…] (Jakub Śwircz)
Igor Omulecki – urodzony w 1973 roku w Łodzi. Mieszka i pracuje w Falenicy pod Warszawą. Studiował na Wydziałach Operatorskim i Fotografii na P.W.S.F.T. i TV w Łodzi. Od 1997 roku zajumje się fotografią i filmem eksperymentalnym, swoją twórczość prezentował na wystawach indywidualnych, m. in.: Stado Fala,TO i Gym Society w Galerii Le Guern oraz Lucy w Lokalu 30 w Warszawie, a także licznych wystawach zbiorowych i festiwalach sztuk wizualnych w tym: Domy srebne jak namioty, Zachęta, Warszawa 2013; Along the line, screeing, Reykjavik Art Museum; Transphotographiques 2009 w Lille, Francja; Red Eye Effect – fotografia polska XXI wieku w CSW, Warszawa; New Contemporaries 2005, z Payam Sharifi, Bloomberg exhibition – Spike Island, Bristol, Barbican, London; Cornerhouse, Manchaster, UK. Uczestnik Międzynarodowego Spotkania Artystów i Kuratorów Curators's Network w MOCAK-u w Krakowie, 2012. Stypendysta Ministra Kultury w roku 2012.
Litzmannstadt Ghetto – getto w Łodzi powstało na terenie Bałut oraz na Starym Mieście w kwietniu 1940 roku i przetrwało do lata 1944 roku. Współcześnie ten fakt przypominają ledwie widoczne ślady. Granica getta objęła początkowe numery ulicy Wschodniej; to przez nią przebiegał główny trakt akcji przesiedlania Żydów mieszkających na południe od dzisiejszej ulicy Północnej. Na dawnych zdjęciach widać, iż północna część ulicy Wschodniej leżała wyżej – po wojnie wyrównano teren. Jedyne co pozostało, to wzniesienie w północnej części Parku Staromiejskiego. W ciągu czterech lat funkcjonowania getta, na jego terenie wycięto wszystkie drzewa – informacja ta jest zwykle pomijana w tradycyjnym przekazie historii.
Fotografie współczesnych drzew Bałut Macieja Zycha można odczytać na wiele sposobów; jako próbę opowiedzenia historii od strony nieobecności świadków, a więc niemożliwości przekazania świadectwa. Także jako zadanie pytania o historyczną ciągłość czy może bardziej jej brak. Powyższe sugeruje także forma – archiwizująca technika zdjęć została zastosowana w sposób niedokładny, przez co ujawnia swoją nieprzejrzystość. Zabieg ten poddaje w wątpliwość jedną z podstawowych cech dokumentu fotograficznego czyli przeświadczenie widza o obcowaniu z "prawda historyczną". Ta niedoskonałość została tu oczywiście zastosowana celowo – pokazuje pęknięcia, przesunięcia znaczeń, utratę. Skoro nie można przekazać historii, skoro stajemy wobec niemożliwości pokazania obrazu czy pokazania czegoś obrazem, jedyne co pozostaje, to ujawnienie jego ułomności. Forma i sposób w jaki obraz – tu konkretnie fotografia – zostaje nam przedstawiona, wpływa na naszą pamięć – co zapamiętujemy i jak. Akt fotografowania obecnych drzew sugeruje, iż w pewnym sensie minione wydarzenia zapisały się, utrwaliły w danym miejscu i wywierają wpływ na teraźniejszość, ale to tylko metafora. "Obrazy" nie mają dostępu ani do przeszłości, ani do teraźniejszości – podlegają manipulacjom, różnorodnym kontekstom i dyskursom. "Wszystkie drzewa Bałut" to próba budowania "znaczenia" z góry skazana na niepowodzenie, ale chodzi o sam akt i próbę jej podjęcia. Opowiedzenie o samej fotografii.
wystawa w ramach cyklu Wschód bliski Wschodniej
Palestyński artysta multimedialny, ur. w 1964 r. w Nazarecie. Mieszka i pracuje w Hajfie.
sharifwaked.info
wystawa w ramach cyklu Wschód bliski Wschodniej
Turecka artystka multimedialna, ur. w 1976 r. w Istambule. Mieszka i pracuje w Mardin.
REVERSED MONUMENTS to — nawiązująca w nieokrzesany sposób do idei antypomnika i oparta głównie na rozrastającym się archiwum video i fotograficznym — instalacja o bardzo bezpośredniej i lekko groteskowej formie, podejmująca przede wszystkim zagadnienia upamiętniania, monumentalizmu, polityki, historii, oraz przestrzeni publicznej. Całość zrealizowana jest w charakterystyczny dla autora sposób, integrujący strategie Do It Yourself i Quick And Dirty, oraz potencjał minimalistycznej ale też wysublimowanej estetyki Low Budget.
W spotkaniu wezmą udział:
Piotr Słodkowski, Marta Gendera, Adam Klimczak, Jerzy Grzegorski
Niniejsza książka jest wynikiem projektu, prowadzonego przez Fundację Salony w latach 2013 – 2014. Publikacja zawiera 12 wywiadów z organizatorami i uczestnikami Wystaw i Sympozjów Złotego Grona i Biennale Sztuki Nowej, przeprowadzonych za pomocą metody oral history. Indywidualne wspomnienia rozmówców tworzą barwny obraz lokalnej sceny artystycznej, niezwykle aktywnej w latach 60., 70., 80. i 90., która wyraźnie zaznaczyła swój ślad na mapie polskiej historii sztuki. Zielona Góra w relacjach świadków jest miejscem spotkań artystów z Polski i zagranicy, wymiany wiedzy o ówczesnych zainteresowaniach sztuki i eksperymentowania z możliwościami wystawienniczymi. Jest to pierwsza książka, która stanowi refleksje świadków na temat tych ważnych dla kształtowania się polskiej tożsamości artystycznej na Ziemiach Zachodnich wydarzeń.
Made with
Drag and Drop Website Builder
