Projekt artystyczny o retrospekcjach z dzieciństwa – o kupowaniu balonów i spacerach z ojcem – banalne, prawda? A jeżeli tego właśnie potrzebujemy? Jaki był utracony świat dzieciństwa? Jak pachniał? Jak brzmiał? Czy dla każdego świat dziecięcy był ostoją spokoju i bezpieczeństwa? Stowarzyszenie Topografie, Galeria Wschodnia oraz Robin Levy zapraszają na otwarcie „Memory Project” – projektu związanego z wykorzystaniem przedwojennych oraz bardziej współczesnych łódzkich wspomnień. Przywołamy je, odegramy, odtworzymy, przetworzymy. A potem będziemy obserwować, jak funkcjonują i pobudzają teraźniejszość.

Agnieszka Chojnacka – instalacja „Jaskinia”
Jaskinia, to konstrukcja domowa budowana zazwyczaj przez dzieci w celu wydzielenia własnej przestrzeni oraz stworzenia iluzji niezależności i bezpieczeństwa. Rzeczywistość wewnątrz obiektu, transformując informacje zewnętrzne, kreuje nowy komunikat.

Adam Klimczak – „165 fotografi z Lodzią”, obiekt
Praca „165 fotografi z Lodzią” jest osobistą dedykacją dla mojej mamy- Leokadii (Lodzi) Klimczak, której długie, determinowane przez historię życie, było inspiracją dla jej powstania. Zapewne nie powstałaby w takiej dokumentacyjnej formie, gdyby nie wspomnienia posłańca z Nowego Orleanu – Robin Levy. Ona i jej matka – Ann Skorecky Levy – skłoniły mnie do spojrzenia na życiorysy innych z perspektywy doświadczeń najbliższych. Jesteśmy spadkobiercami i kontynuatorami ich pamięci, która nas, obecnych współtworzy i wzbogaca. Więcej

Justyna Wencel – „Miejsce zwane domem”, enviroment; film „Cechy dziedziczne”
Film „Cechy dziedziczne” powstał w oparciu o bogatą dokumentację intymnych, w skali i nastroju, działań performatywnych przeprowadzonych w moim domu rodzinnym, ogrodzie i miejscowości, w której dorastałam. Brak tu liniowej, uporządkowanej narracji. Teledyskowo zmontowany materiał ukazuje w krótkich odsłonach niepokojącą, a czasami groteskową, konfigurację ścierających się tożsamości kobiecych.
„Miejsce zwane domem” – w przestrzeń galerii wpisana zostaje zmitologizowana przestrzeń mojego pokoju z domu rodzinnego, w odpowiadających rzeczywistości wymiarach i proporcjach. Seria obiektów w kameralnej atmosferze pokoju z czasu dojrzewania mówi o mojej ambiwalentnej postawie wobec domu. Patologiczne układy przedmiotów podważają harmonijne obrazy emanujące ciepłem i spokojem, eksponując niepokój i poczucie obcości. Eskalacja czynników destrukcyjnych doprowadziła do rozpadu ich formy wyjściowej i utracenia oryginalnego kontekstu.
Prace powstawały przed „Memory Project” w ciągu ostatnich dwóch lat w otoczeniu mojego domu rodzinnego.